Η Εύη σχολιάζει.... 20/06/2013
Αυτό το βιβλίο είναι το τρίτο συνεχώμενο που διάβασα αυτές τις μέρες. Μα τί ειναι και αυτό; Πολύ χαίρομαι που άνοιξε πάλι η ορεξή μου για την κανονική ροή διαβάσματος και το ένα βιβλίο διαδέχεται και πάλι το άλλο.
Το συγκεκριμένο διαβάστηκε σε μια μέρα. Είναι απο αυτά τα βιβλία που στο προσφέρουν άνετα. Απλές καθημερινές ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων. Ευκολοδιάβαστα.
Ιστορίες γυναικών που αγάπησαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν, μεγάλωσαν. Γυναικών που έρχονται αντιμέτωπες με τα πρέπει και όχι με τα θέλω τους. Γυναίκες που παλεύουν με την σκέψη τους κάθε μέρα χωρίς να είναι εύκολο να τις καταλάβουν οι γύρω τους.
Γυναίκες που εγκλωβίστηκαν στην καθημερινότητα, που άλλαξαν για να ευχαριστήσουν κάποιους άλλους. Κοινωνίες έτοιμες να σχολιάσουν, να κρίνουν, να μειώσουν
Και μέσα σε όλα αυτά μια σταθερή. Η φιλία. Φιλία που λέει τα πράγματα όπως είναι. Είναι όμως εύκολο να τα κανεις και πραγματικότητα; 4 γυναίκες, 4 ιστορίες και 1 θάνατος. Που όμως παίζει και αυτός τον δικό του ρόλο στο πώς βλεπουμε τελικά τα πράγματα.
Το βιβλίο εξυμνεί την γυναικεία ελευθερία με συνοπτικές φυσικά διαδικασίες και το πώς η γυναίκεια πλευρά βλέπει, αισθάνεται, νιώθει την καθημερινότητά τους. Εγώ δεν θα σχολιάσω αν οι ηρωίδες έπραξαν σωστά στις επιλογές τους ή όχι. Θα εστιάσω όμως στο γεγονός ότι πολλές φορές δεν εκφράζουμε αυτά που θέλουμε / νιώθουμε στον σύντροφό μας και αντίστροφα με αποτέλεσμα να συσωρεύονται μέσα μας και να έχουμε την αίσθηση ότι δεν μας καταλαβαίνουν. Φροντίσαμε όμως εμείς να μας καταλάβουν; Κάναμε σαφή την θέση μας; Ξεκαθαρίσαμε το τί μας αρέσει και μέχρι που; Βάλαμε τα όριά μας στην σωστή τους διάσταση; Εκεί συνήθως χάνονται τα ζευγάρια. Η κα Μαντά έλεγε σε κάποια συνέντευξή της ότι σε ενα ζευγάρι πρέπει να συζητιόνται όλα γιατί όταν κάτι μας ενοχλεί είναι ένα μικρό χαλικάκι, που εύκολα το βγάζεις από την μέση με μικρές και απλές κινήσεις. Αν αφήσεις όμως το χαλάκι να γίνει βράχος, τότε πέφτεις πάνω του και δεν μετακινείται με τίποτα! Λογικό το βρίσκω μιας και έτσι έχεις τον χρόνο να αντιδράσεις καλύτερα απο ότι όταν συσσωρεύονται προβλήματα ετών.
"Ζήστε , μας είπε. Ζήστε όσο πιο τρελά μπορείτε. Έχετε δικαίωμα να δοκιμάσετε τα πάντα. Η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, άγχος, θυσίες και συμβιβασμοί. Κρύβει πολλά υπέροχα πράγματα που πρέπει να τα ανακαλύψετε" Η φωνής της έφτανε στα αυτιά μας αλλοιωμένη απο την μάσκα που έκρυβε το στόμα της, όμως το νόημα των λόγων της δεν άλλαζε. "Ξυπνήστε αύριο και πείτε πως ξαναγεννηθήκατε" συνέχισε αργά. "αλλάξτε ότι δεν σας αρέσει! Πετάξτε ότι σας είναι άχρηστο! Τολμήστε να πειραματιστείτε με κάτι καινούργιο! Συγχωρήστε αυτούς που σας πίκραναν. Ξεχάστε όσα πληγώνουν την καρδιά σας!"
Πηγή φωτογραφίας και περίληψης: livanis.gr
Το συγκεκριμένο διαβάστηκε σε μια μέρα. Είναι απο αυτά τα βιβλία που στο προσφέρουν άνετα. Απλές καθημερινές ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων. Ευκολοδιάβαστα.
Ιστορίες γυναικών που αγάπησαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν, μεγάλωσαν. Γυναικών που έρχονται αντιμέτωπες με τα πρέπει και όχι με τα θέλω τους. Γυναίκες που παλεύουν με την σκέψη τους κάθε μέρα χωρίς να είναι εύκολο να τις καταλάβουν οι γύρω τους.
Γυναίκες που εγκλωβίστηκαν στην καθημερινότητα, που άλλαξαν για να ευχαριστήσουν κάποιους άλλους. Κοινωνίες έτοιμες να σχολιάσουν, να κρίνουν, να μειώσουν
Και μέσα σε όλα αυτά μια σταθερή. Η φιλία. Φιλία που λέει τα πράγματα όπως είναι. Είναι όμως εύκολο να τα κανεις και πραγματικότητα; 4 γυναίκες, 4 ιστορίες και 1 θάνατος. Που όμως παίζει και αυτός τον δικό του ρόλο στο πώς βλεπουμε τελικά τα πράγματα.
Το βιβλίο εξυμνεί την γυναικεία ελευθερία με συνοπτικές φυσικά διαδικασίες και το πώς η γυναίκεια πλευρά βλέπει, αισθάνεται, νιώθει την καθημερινότητά τους. Εγώ δεν θα σχολιάσω αν οι ηρωίδες έπραξαν σωστά στις επιλογές τους ή όχι. Θα εστιάσω όμως στο γεγονός ότι πολλές φορές δεν εκφράζουμε αυτά που θέλουμε / νιώθουμε στον σύντροφό μας και αντίστροφα με αποτέλεσμα να συσωρεύονται μέσα μας και να έχουμε την αίσθηση ότι δεν μας καταλαβαίνουν. Φροντίσαμε όμως εμείς να μας καταλάβουν; Κάναμε σαφή την θέση μας; Ξεκαθαρίσαμε το τί μας αρέσει και μέχρι που; Βάλαμε τα όριά μας στην σωστή τους διάσταση; Εκεί συνήθως χάνονται τα ζευγάρια. Η κα Μαντά έλεγε σε κάποια συνέντευξή της ότι σε ενα ζευγάρι πρέπει να συζητιόνται όλα γιατί όταν κάτι μας ενοχλεί είναι ένα μικρό χαλικάκι, που εύκολα το βγάζεις από την μέση με μικρές και απλές κινήσεις. Αν αφήσεις όμως το χαλάκι να γίνει βράχος, τότε πέφτεις πάνω του και δεν μετακινείται με τίποτα! Λογικό το βρίσκω μιας και έτσι έχεις τον χρόνο να αντιδράσεις καλύτερα απο ότι όταν συσσωρεύονται προβλήματα ετών.
"Ζήστε , μας είπε. Ζήστε όσο πιο τρελά μπορείτε. Έχετε δικαίωμα να δοκιμάσετε τα πάντα. Η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, άγχος, θυσίες και συμβιβασμοί. Κρύβει πολλά υπέροχα πράγματα που πρέπει να τα ανακαλύψετε" Η φωνής της έφτανε στα αυτιά μας αλλοιωμένη απο την μάσκα που έκρυβε το στόμα της, όμως το νόημα των λόγων της δεν άλλαζε. "Ξυπνήστε αύριο και πείτε πως ξαναγεννηθήκατε" συνέχισε αργά. "αλλάξτε ότι δεν σας αρέσει! Πετάξτε ότι σας είναι άχρηστο! Τολμήστε να πειραματιστείτε με κάτι καινούργιο! Συγχωρήστε αυτούς που σας πίκραναν. Ξεχάστε όσα πληγώνουν την καρδιά σας!"
Πηγή φωτογραφίας και περίληψης: livanis.gr
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
«Αυτό που µε τρέλαινε περισσότερο δεν ήταν η πίκρα του χτες αλλά η απόγνωση του αύριο. Μέρες προγραµµατισµένες ως το τελευταίο λεπτό. Μέρες γκρίζες, µελαγχολικές, οργανωµένες από άλλους. Κι εγώ, µια µαριονέτα στα χέρια τους, να κινούµαι στο δικό τους ρυθµό. Καιρό τώρα υποψιάζοµαι πως είµαι κάποια άλλη. Πως µπήκα στο πετσί µιας ξένης που δεν πολυσυµπαθώ. Μιας άγνωστης που µου τη φόρτωσαν µε το ζόρι και µε βαραίνει η ύπαρξή της. Νιώθω την έντονη επιθυµία να επαναστατήσω και να ελευθερωθώ. Να ξαναγίνω το ατίθασο κορίτσι των εφηβικών µου χρόνων. Να βρω σε ποια γωνιά του παρελθόντος καθηλώθηκα και να ξαναρχίσω από κει. Να κερδίσω τα χρόνια που αισθάνοµαι πως έχασα. Ν’ αποκτήσω πάλι την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασµό µου. Να ζήσω!»
«Αυτό που µε τρέλαινε περισσότερο δεν ήταν η πίκρα του χτες αλλά η απόγνωση του αύριο. Μέρες προγραµµατισµένες ως το τελευταίο λεπτό. Μέρες γκρίζες, µελαγχολικές, οργανωµένες από άλλους. Κι εγώ, µια µαριονέτα στα χέρια τους, να κινούµαι στο δικό τους ρυθµό. Καιρό τώρα υποψιάζοµαι πως είµαι κάποια άλλη. Πως µπήκα στο πετσί µιας ξένης που δεν πολυσυµπαθώ. Μιας άγνωστης που µου τη φόρτωσαν µε το ζόρι και µε βαραίνει η ύπαρξή της. Νιώθω την έντονη επιθυµία να επαναστατήσω και να ελευθερωθώ. Να ξαναγίνω το ατίθασο κορίτσι των εφηβικών µου χρόνων. Να βρω σε ποια γωνιά του παρελθόντος καθηλώθηκα και να ξαναρχίσω από κει. Να κερδίσω τα χρόνια που αισθάνοµαι πως έχασα. Ν’ αποκτήσω πάλι την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασµό µου. Να ζήσω!»