Η Εύη σχολιάζει... 22/11/2013
Σειρά λοιπόν στο μενού της βιβλιοφαγίας είχε το συγκεκριμένο βιβλίο. Το θέμα είναι ότι μετά το ρεκορ της αναγνωσης βιβλίων οι ρυθμοί έπεσαν λίγο. Βλέπετε ξεκινήσαμε σχολείο φέτος, οι ρυθμοί άλλαξαν, οι ώρες του ύπνου λιγόστεψαν οπότε και ο χρόνος που σου μένει να απολαύσεις το διάβασμά σου μειώνεται. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω συγκεντρώσει κάμποσα βιβλία που με περιμένουν να τα διαβάσω γιατί θέλουν και αυτά να γυρίσουν στους ιδιοκτήτες τους :) Δεν ξέρω με πιο πρέπει να συνεχίσω! :)
Καίτη Οικονόμου λοιπόν και αυτόν τον χρόνο είχα την χαρά να την απολαύσω πραγματικά αφού έμεινα συνεπαρμένη απο τηνΛευκή Ορχιδέα. Πριν ακόμα καλά καλά τελειώσει ήθελα να διαβάσω το Φθινόπωρο της μάγισσας και ο χρόνος που μεσολάβησε μέχρι το "Ερωτας και πόλεμος" μου φάνηκε βασανιστικός!
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ανήκει όμως σε αυτη την κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό. Δεν έχει αυτό το κόλλημα που σου δημιουργούν τα παραπάνω. Είναι μια ιστορία ευκολοδιάβαστη, συναισθηματική. Η ιστορία ενος ζευγαριού που αποξενώθηκε. Γεγονότα που σου αλλάζουν την ζωή. Το οτι ο ήρωας πάσχει απο αμνησία είναι σαν να σε βάζει στην θέση του και προσπαθείς μέσα απο την δική του προσπάθεια να θυμηθεί να μάθεις και εσύ τι συνέβει σε ατή την οικογένεια.
Σίγουρα θα συγκινηθείτε. Αν είστε και γονείς είναι βέβαιο.
Μπορεί η αμνησία να είναι τύχη εκτός απο ατυχία; Το ότι δεν ξέρεις ποιος είσαι και τι έχεις κάνει δημιουργεί σύγχυση ή και την ευκαιρία να δεις τα πράγματα πιο καθαρά; Αν έκανες λάθη ή όχι; Και μιας και η καρδιά πάντα θυμάται μήπως είναι ευκαιρία να ακούσεις τι έχει να σου πει χωρίς την πολυλογία του μυαλού;
πηγή φωτογραφίας και περίληψης:psichogios.gr
Καίτη Οικονόμου λοιπόν και αυτόν τον χρόνο είχα την χαρά να την απολαύσω πραγματικά αφού έμεινα συνεπαρμένη απο τηνΛευκή Ορχιδέα. Πριν ακόμα καλά καλά τελειώσει ήθελα να διαβάσω το Φθινόπωρο της μάγισσας και ο χρόνος που μεσολάβησε μέχρι το "Ερωτας και πόλεμος" μου φάνηκε βασανιστικός!
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ανήκει όμως σε αυτη την κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό. Δεν έχει αυτό το κόλλημα που σου δημιουργούν τα παραπάνω. Είναι μια ιστορία ευκολοδιάβαστη, συναισθηματική. Η ιστορία ενος ζευγαριού που αποξενώθηκε. Γεγονότα που σου αλλάζουν την ζωή. Το οτι ο ήρωας πάσχει απο αμνησία είναι σαν να σε βάζει στην θέση του και προσπαθείς μέσα απο την δική του προσπάθεια να θυμηθεί να μάθεις και εσύ τι συνέβει σε ατή την οικογένεια.
Σίγουρα θα συγκινηθείτε. Αν είστε και γονείς είναι βέβαιο.
Μπορεί η αμνησία να είναι τύχη εκτός απο ατυχία; Το ότι δεν ξέρεις ποιος είσαι και τι έχεις κάνει δημιουργεί σύγχυση ή και την ευκαιρία να δεις τα πράγματα πιο καθαρά; Αν έκανες λάθη ή όχι; Και μιας και η καρδιά πάντα θυμάται μήπως είναι ευκαιρία να ακούσεις τι έχει να σου πει χωρίς την πολυλογία του μυαλού;
πηγή φωτογραφίας και περίληψης:psichogios.gr
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Τον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Ναυπλίου μετά από ένα τοπικό μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Μόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του, βρήκε δουλειά και σπίτι, και συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Αλλά δεν είχε ανακτήσει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του.
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του...
«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».
Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.
Αλλά η καρδιά θυμάται…
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του...
«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».
Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.
Αλλά η καρδιά θυμάται…