Η Εύη σχολιάζει.... 20/5/2013
Αλλες 600 σελίδες που δεν σε αφήνουν να βαρεθείς καθόλου, όπως η λευκή ορχιδέα. Δεν είναι σπουδαίο να καταφέρεις τον αναγνώστη σου να μην βαρεθεί;
Το φθινόπωρο της μάγισσας ακολουθεί την λευκή ορχιδέα. Για να είμαι ειλικρινής όταν ξεκίνησα να το διαβάζω περίμενα οτι θα διαβάσω την συνέχεια της. Τί έγινε με το ζευγάρι που έσμιξε μετά απο τόσα χρόνια; Αντί για αυτό όμως μια νέα ιστορία ξεδίπλωνε καθώς πέρναγαν οι σελίδες. Ενιωσα μια μικρή απογοήτευση γιατί ευχαρίστως θα διάβαζα αυτό που περίμενα. Η καινούργια ιστορία όμως δεν άργησε να με κερδίσει.
Η οικογένεια Βρεττού, απο την Μακεδονία, μεγάλη περιουσία και κάτοχοι κάποιων οικογενειακών κειμηλίων ανεκτίμητης αξίας. Τα οποία όμως κάποια στιγμή κλάπηκαν. Κάποιος κατηγορήθηκε. Άδικα. Η αιτία ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Νόμιζε ότι έτσι θα τον φέρει πιο κοντά. Εκείνος όμως έφυγε ακόμα πιο μακρυά, αγκαλιά με τον παράφορο έρωτά του για μία Τσιγγάνα. Η Μυρσίνη, καρπός του έρωτα αυτού, κατάλαβε απο μικρή τα χαρίσματά της. Εμαθε όμως να τα αμφισβητήσει, να τα εκλογικεύσει και στο τελος να τα ξεχάσει. Ώσπου ο θάνατος του πατέρα της στην ουσία ήταν η αφορμή για να ανατρέψει τα πάντα. Συμβιβασμένη σε μια σχεση, έχοντας μια κολλητή, νιώθωντας μόνη έρχεται να αντιμετωπίσει καινούργια δεδομένα στην ζωή της. Βρίσκεται ανάμεσα στους συγγενείς του πατέρα της, γνωρίζει τις ρίζες της μητέρας της. Τα χαρίσματά της έρχονται και πάλι στην επιφάνεια. Της μιλούν. Την προειδοποιούν. Την καθοδηγούν! Νιώθει, χαίρεται, προβληματίζεται, αισθάνεται... Κινδυνεύει. Καποιος θέλει να την βγάλει απο την μέση.
Οι σελίδες γυρνούν και αν πρεπει να σταματήσεις να διαβάζεις, κουβαλάς το βιβλίο μαζί σου, για να ξεκλέψεις λίγες σελίδες ακόμα με την παραμικρή ευκαιρία ελεύθερου χρόνου. Θα μου πείτε: "Πού είναι η σύνδεση με το πρώτο;" Εκεί που θα διαβάζετε θα σας έρθει ξαφνικά απο μια περιγραφή. "Α!!!....Αυτή είναι η Έλλη που...". Το καλό ειναι οτι δεν ανήκει στην κατηγορία που πρέπει οπωσδήποτε να έχετε διαβάσει το πρώτο για να κατανοήσετε το δεύτερο. Η συγγραφέας δίνει μια μικρή περιγραφή για το ποιον της Ελλης ώστε να μην σας αφήσει κενά. Αλλα πραγματικά αν το πετύχετε μην το αφήσετε. Μεχρι στιγμής δεν έχω ακούσει κάποιον που τα εχει διαβάσει να μην του άρεσε. Αν έχουν περάσει απο τα χερια σας πείτε μου και εσείς την άποψή σας!
πηγή φωτογραφίας και περίληψης: psichogios.gr
Το φθινόπωρο της μάγισσας ακολουθεί την λευκή ορχιδέα. Για να είμαι ειλικρινής όταν ξεκίνησα να το διαβάζω περίμενα οτι θα διαβάσω την συνέχεια της. Τί έγινε με το ζευγάρι που έσμιξε μετά απο τόσα χρόνια; Αντί για αυτό όμως μια νέα ιστορία ξεδίπλωνε καθώς πέρναγαν οι σελίδες. Ενιωσα μια μικρή απογοήτευση γιατί ευχαρίστως θα διάβαζα αυτό που περίμενα. Η καινούργια ιστορία όμως δεν άργησε να με κερδίσει.
Η οικογένεια Βρεττού, απο την Μακεδονία, μεγάλη περιουσία και κάτοχοι κάποιων οικογενειακών κειμηλίων ανεκτίμητης αξίας. Τα οποία όμως κάποια στιγμή κλάπηκαν. Κάποιος κατηγορήθηκε. Άδικα. Η αιτία ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Νόμιζε ότι έτσι θα τον φέρει πιο κοντά. Εκείνος όμως έφυγε ακόμα πιο μακρυά, αγκαλιά με τον παράφορο έρωτά του για μία Τσιγγάνα. Η Μυρσίνη, καρπός του έρωτα αυτού, κατάλαβε απο μικρή τα χαρίσματά της. Εμαθε όμως να τα αμφισβητήσει, να τα εκλογικεύσει και στο τελος να τα ξεχάσει. Ώσπου ο θάνατος του πατέρα της στην ουσία ήταν η αφορμή για να ανατρέψει τα πάντα. Συμβιβασμένη σε μια σχεση, έχοντας μια κολλητή, νιώθωντας μόνη έρχεται να αντιμετωπίσει καινούργια δεδομένα στην ζωή της. Βρίσκεται ανάμεσα στους συγγενείς του πατέρα της, γνωρίζει τις ρίζες της μητέρας της. Τα χαρίσματά της έρχονται και πάλι στην επιφάνεια. Της μιλούν. Την προειδοποιούν. Την καθοδηγούν! Νιώθει, χαίρεται, προβληματίζεται, αισθάνεται... Κινδυνεύει. Καποιος θέλει να την βγάλει απο την μέση.
Οι σελίδες γυρνούν και αν πρεπει να σταματήσεις να διαβάζεις, κουβαλάς το βιβλίο μαζί σου, για να ξεκλέψεις λίγες σελίδες ακόμα με την παραμικρή ευκαιρία ελεύθερου χρόνου. Θα μου πείτε: "Πού είναι η σύνδεση με το πρώτο;" Εκεί που θα διαβάζετε θα σας έρθει ξαφνικά απο μια περιγραφή. "Α!!!....Αυτή είναι η Έλλη που...". Το καλό ειναι οτι δεν ανήκει στην κατηγορία που πρέπει οπωσδήποτε να έχετε διαβάσει το πρώτο για να κατανοήσετε το δεύτερο. Η συγγραφέας δίνει μια μικρή περιγραφή για το ποιον της Ελλης ώστε να μην σας αφήσει κενά. Αλλα πραγματικά αν το πετύχετε μην το αφήσετε. Μεχρι στιγμής δεν έχω ακούσει κάποιον που τα εχει διαβάσει να μην του άρεσε. Αν έχουν περάσει απο τα χερια σας πείτε μου και εσείς την άποψή σας!
πηγή φωτογραφίας και περίληψης: psichogios.gr
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η Μυρσίνη, καρπός του παράφορου έρωτα ενός Μακεδόνα και μιας Τσιγγάνας, μεγαλώνει ανάμεσα στους διαφορετικούς κόσμους του πατέρα και της μητέρας της, νιώθοντας πως δεν ανήκει απόλυτα σε κανέναν. Στα εννιά της χρόνια, όταν την εγκαταλείπει η μητέρα της, η μικρή Μυρσίνη πρέπει ν’ αντιμετωπίσει ολομόναχη το παράξενο χάρισμά της, την έκτη αίσθηση που έχει κληρονομήσει από την τσιγγάνα προγιαγιά της.
Αδυνατώντας να διαχειριστεί ένα χάρισμα που το βλέπει σαν κατάρα, το καταπιέζει και εντάσσεται στον κόσμο του πατέρα της. Πολλά χρόνια αργότερα, γυναίκα πια, επισκέπτεται για πρώτη φορά με το μνηστήρα της τον τόπο καταγωγής της για να τακτοποιήσει τις κληρονομικές της υποθέσεις. Κι εκεί γνωρίζει τον Στέφανο Βρεττό, έναν άντρα που ανατρέπει όλες τις βεβαιότητες της ζωής της.
Στη φθινοπωρινή Μακεδονία, ο διαισθητικός της εαυτός αφυπνίζεται έπειτα από ένα λήθαργο που κράτησε είκοσι χρόνια. Κι ενώ η Μυρσίνη παλεύει με τα χαώδη συναισθήματά της, ένας άγνωστος εχθρός επιβουλεύεται τη ζωή της…
Αδυνατώντας να διαχειριστεί ένα χάρισμα που το βλέπει σαν κατάρα, το καταπιέζει και εντάσσεται στον κόσμο του πατέρα της. Πολλά χρόνια αργότερα, γυναίκα πια, επισκέπτεται για πρώτη φορά με το μνηστήρα της τον τόπο καταγωγής της για να τακτοποιήσει τις κληρονομικές της υποθέσεις. Κι εκεί γνωρίζει τον Στέφανο Βρεττό, έναν άντρα που ανατρέπει όλες τις βεβαιότητες της ζωής της.
Στη φθινοπωρινή Μακεδονία, ο διαισθητικός της εαυτός αφυπνίζεται έπειτα από ένα λήθαργο που κράτησε είκοσι χρόνια. Κι ενώ η Μυρσίνη παλεύει με τα χαώδη συναισθήματά της, ένας άγνωστος εχθρός επιβουλεύεται τη ζωή της…